su yeşili

Yağmurla karşıladı bu sabah beni İstanbul.
Böyle başlayacaktım yazmaya.
Vazgeçtim.

Tam ortasındayım yolun.
Yok değil.

Yeni bir yola çıkmak üzereyim.
Hayır bu da değil.

Bir kapıyı kapatıp çıkıyorum artık. Bir son bu. Bir başka son.

Başlayan her şeyin sonu var madem. Bu da başlayan bir şeylerin sonu demek ki. Sonların sonu var mı acaba, sonsuzluk mu yoksa son? Ben inanmam ki sonsuzluğa oysa. Her şey biter. Ama bi’yerde tıkanıyorum mesela, Bi’şey biter, başka bi’şey başlar, o başka bi’şeyde biter, bambaşka bi’şey başlar. Bambaşka şeyde biter... Bu işte! Madem sonsuzluğa inanmıyorum bu biter-başlar döngüsünün de sonu olmalı bi’yerde. E o zaman bi’şeylerin hiç bitmemesi gerekiyor ki, hiç bitmeyen şeylere sonsuz diyor normal insanlar. Ya da bi’şeylerin bitmesi ve sonra yeni bir başlangıç olmaması gerekiyor.
Hiç yani!
Boş... Amaçsız... Hiç...
Aman umurumda değil!

İnanıyorum dediğim bir şeyi ispatlamak zorunda değilim ki kimseye. Mesela “Z kişisinin beni sevdiğine inanıyorum”. Kimse aksini iddia edemez! Ama dersem ki “Z beni seviyor, biliyorum” ispat yükümlülüğü bana düşer. Ki MK madde 6 der ki: Kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça; taraflardan her biri, hakkını dayandırdığı olguların varlığını ispatla yükümlüdür.

Sahi sevgi ispat edilebilir bi’şey midir, yoksa ona da sadece inanır mıyız?

Yoksa basit bir Türkçe kuralı mı aslında; “Soyut sözcükler” Ama hayır ben algılanmasından bahsetmiyorum. Beş duyuyla algılayamadığımız sadece düşünerek şekillendirebildiğimiz bu kavramların hiç birini ispatlayamaz mıyız onu merak ediyorum? Ay şimdi çok kolay geldi bu soru mesela bana. Soyut bi’şeyin ispatı mı olur. Neyin kavgasını yapıyorum ki =)

Sahi neyin kavgası bu yapılan planlar, seçimler, vazgeçişler... neyi paylaşamıyoruz biz?