kadınlaR ne isteR?

Harun Reşit, savaşta esir aldığı düşman generale:
—Hayatini bağışlarım ama bir şartım var: Kadınlar hayatta en çok ne ister, budur bilmek istediğim. Bu sorunun yanıtını getir; kurtar kelleni der.
General sorar soruşturur, bu çetin sorunun yanıtını arar ve Kafdağı'ndaki bir cadının bunu bildiğini öğrenir. Günlerce gecelerce at koşturur, cadıyı arar bulur ve sorar.
—Kadınlar hayatta en çok ne ister?
Korkunç cadı, yanıt için öyle bir şart ileri sürer ki yenilir yutulur değil.
—Evlen benimle, o zaman öğrenirsin istediğini.
Bu ölümcül teklifi kabul eder general ve doğru yanıtı alır almaz koşar Harun Reşit'e:
—Kadınlar, en çok kendi özgür iradeleriyle hareket etmek ister.
Harun Reşit bizimkinin hayatını bağışlar ya; cadıyla evlenmek için de söz verilmiştir. Evlenirler. O ilk gece; general bir bakar ki o korkunç cadı, dünyalar güzeli bir afete dönüşmüş, karanlık odada. Konuşur cadı:
—Benim kaderim böyle; günün sadece yarısı güzel olabilirim, diğer yarısı ise çirkinim. Ne dersin geceleri seninleyken mi, yoksa gündüzleri dışarıdayken mi güzel olayım?
General düşünür ve
—Sen bilirsin, kararını kendin ver der; işte o andan itibaren korkunç cadı sonsuza dek çok güzel bir kadın olarak kalır.

Peki, bu öyküden çıkarılacak üç ders nedir?

Kadınlar en çok kendi özgür iradeleriyle hareket etmek ister.
Özgür iradesiyle hareket eden bir kadın, her zaman güzeldir.
İster güzel olsun ister çirkin, her kadın aslında bir cadıdır =)

Bizim mezunların mail grubuna gelmiş bu hikaye(msi). Uzun bir yanıt döşenecektim cevap olarak ama diyorum ya bugünlerde yazamıyorum. Sms bile atamıyorum, açıp konuşuyorum. Yazmak istediğim halde yazamıyor olmak benim için cidden “keyif kaçırıcı” bir durum. Yazıp, içimdekileri kusup rahatlayıp zihnime “tamam bunu da hallettik, sıradaki” dedirtmek istiyorum. Yazmanın böyle bir işlevi olduğunu okumuştum. Ne zaman nerede hatırlamıyorum. Yazınca zihin, “tamam bunu hallettim, deneyimledim, yenilerine yer açabilirim diye kodlanıyormuş. Sırf bu yüzden bile yazıyor/karalıyor olabilirim, yıllardır. Bu yüzden bugünlerde de yazmaya, içimi boşaltmaya ihtiyacım varmış gibi hissediyorum. Yarın ya da 2007'nin ikinci yarısında beni nelerin beklediğini bilmiyorum çünkü. Sırada ne var acaba algılamam, öğrenmem gereken...Bunları düşünürken, düşünmemek için çabalarken B. dedi ki:
"Hayatı yaşarken müzik sensin. Dururken aptal gibi dinlersin..."

Hah dedim, ben de tam onu diyordum, hayatı "yaşamak" lazım. Sonra mutluluğun uzun vadeli olup olamayacağına değindik birden. Mümkün mü beni bugün mutlu etmeyen bir şeyin, 3 ay sonra 1 yıl sonra mutlu olmama sebep olması dedim. Ben inanmıyorum dedi. Ben de dedim.
Bir de şu var tabi: Aynı şeyleri yaparak farklı sonuç beklemek, deliliktir.

Özgür iradesiyle hareket etmek isteyen kadınlar diyecektim aslında nasıl geldim buraya bilemedim. Neyse dağınık kalsın böyle. Hatta biraz daha dağılsın ortalık, Reha Muhtar’a kulak kabartalım bir de: “Akıllı, başarılı, özgür iradeli kadınlar daha kolay aldatılır.”