laciveRt

Neden böyle davranıyorum sana. Hiç hak etmediğini düşündüğüm halde neden? Ve asıl önemlisi neden, böyle davranmamı istediğini bile bile yapıyorum bunu? Zayıflık mı bu yoksa hala mı anlıyorum içten içe seni, kırgınlıklarını mutsuzluklarını. 30 kasım 2006 yazdıklarıma bak mesela, 30 kasım! Kendimi kandırmışım meğer o tarihte, şimdi bile edemem böyle keskin lafları ama tanıyan tanımayan herkese ilan etmişim hislerimi işte, kendi günceme almakta da hiçbir sakınca görmüyorum şimdi:

ben seni anlamaktan yoruldum
Buldum en sonunda yorgunluğumun nedenini. Uzun zamandır olmadığım kadar huzurluyum.
aylardır içimi kemiren, beynimi yok eden bir kurttu "niye?" sorusu. artık buldum yanıtlarımı. Öylesine hafifim ki, yazdığım onlarca sayfa bile yetmedi paylaşmaya, 0laR ve 1leRden ibaret olsa da aslında cümlelerim "sanal" dediğimiz bir dünyaya da iz bırakmak istedim bu satırlarla. Yeniden yaparsam aynı hatayı hatırlatacak birkaç cümlem olsun istedim buralarda bi'yerlerde.

Artık biliyorum, koşulşsuz güven bir ilişkinin dayanabileceği en sağlam temel ama bedeli çok ağır. saf düRüstlük varsa kurulabiliyor ancak, ama hakkında hep attıp tuttuğumuz o dürüstlük, çok büyük yaralar açabiliyor biz farkında bile olmadan. Yalansız bir ilişki hep bir idea ulaşmak istediğimiz, soranlara ilk söylediğimiz : “dürüst olsun her şeyden önce, yalandan nefret ederim”

"ben seni aldatmak istedim biliyor musun? Sadece bir andı, dokunmak istedim O’na, ama sen engel oldun bana, sana olan sevgim engel oldu" dediğin anda başlamış meğer yorgunluğum. Ben seni anlıyordum ve sen de bunu biliyordun. Çok ağır bir yükmüş meğer taşıdığım, sana koşulsuzca güveniyordum evet ama geriye kalan bir soru işaretiydi beynimde, yüreğimde bir yara... Araya giren kilometrelerde sonumuz oldu zaten.

Üzgünüm ama huzurluyum artık, "niye?" biliyorum çünkü; ben senin ilk aşkın olamazdım, sen de benim son sevgilim. Hiçbir aşk doğaya karşı gelemezdi!

Şimdi her şey bambaşka, her şey!