koRu(n)(m)ak

Bu fotoğraf çekildikten bi’kaç dakika sonra uyudu olduğu yerde. Eli yakamda, başı göğsümdeydi, gözkapakları dünyanın en büyük yüküymüşçesine ve o da taşımaktan yorulmuşçasına bırakıverdi kendini, kapadı kocaman gözlerini. Upuzun kirpiklerinin arasından öyle bir bakış attı ki bana; “ben şimdi burada uyuyacağım gürültü etme, beni uyandırmalarına ve rahatsız etmelerine de sakın izin verme” der gibi. Biraz küstah biraz savunmasız çokça yorgun. Sonra dingin bir nefes alış-verişi başladı. Küçük, kısık düzenli bir iç çekiş.

O an anladım anneliğin nasıl bir şey olduğunu. Yok, anneliği öyle bir anda anlamak mümkün olamaz. İçinde onu büyütmeden, senin elin kolun gibi bir parçanın gözlerinin önünde konuşmayı, yürümeyi, okumayı, yazmayı öğrendiğini görmeden, onun açlığını, korkusunu, endişesini o farkında değilken bile anlamadan anneliği anlamak mümkün olamaz herhalde. Ben sadece çocukken bir türlü anlayamadığımız o koruma içgüdüsünü anladım o an için diyeyim. O kollarımda uyurken dünyada olup biten her şeyden onu korumalıydım. Onun uykusunu bölecek en ufak bir ses, çıtırtı, canlı cansız varlık, olay, kişi her şeye engel olmam gerekiyordu. O her şeyden habersiz sakin sakin nefes alıp verirken iki rüzgâr arasında oturduğumuzu fark ettim mesela, hemen sessizce balkon kapısını kapattırdım. Ben ki hayatım boyunca cereyanda oturmaktan hasta olmuş biriyim, hiçbir zaman farkında olmam iki rüzgâr arasında kaldığımın. O an fark ettim işte bilinçsizce. Bir yangın çıksa şimdi dedim, bir uçak düşse evin yakınlarına ya da deprem olsa nasıl korurum seni olup bitenden. Telefon bile çalsın istemiyorken ben, babasından arabayı kaçıran veledin bangır bangır korna basmasına nasıl sinirlenmeden sakin kalabilirdim?

Akşam çıkarken annemin son dakikada elime tutuşturduğu cekete gülümsedim bu kez sadece, hatta 5 kat yukardan “bagaja koyma onu yanına al, inince de geçiriver üstüneee” deyişine bile kızmadım. “Tamam” deyip yanıma aldım. Eve dönmeyeceğim halde “geç kalma” deyişine, içmeye gittiğimi bile bile “çok içme” deyişine de kızamadım. Anladım her seferinde ben dönmeden neden yatıp uyumadığını. Onların yanında olmadığım 5 yıl boyunca kimbilir neler neler hissetmişti.
“Ben dalışa gidiyorum”,
“teknede kutlayacağız bu sene yılbaşı gecesini, merak etme” ya da
“aa dün gece konuştuk mu seninle anne çok yorgundum eve gelir gelmez sızmışım, şimdi de yiyecek bi’şeyler bulmaya çalışıyorum, karnımı doyurunca ararım ben seni” dediğimde

“ne dalışı, kızım siz denize gidince bile içim hopluyor benim dalmak nerden çıktı”,
“teknede parti mi olurmuş, kış günü hem de ay bi’de gece yarısı açılacağız diyor, sakın ha, bak hakkımı helal etmem” ya da
“aa yok mu evde yiyecek bi’şey uğraşma, çık dışarıda doyur karnını, hem niye yoruyorsun bu kadar kendini, taze meyve falan ye, vitamin al, süt iç bak dirençsiz kalır hasta olursun Allah korusun” diye başlayan bitmez akıl vermelerini anladım o gün. “çok üzdüler beni anne, çok” diyerek ağladığımda içi nasıl acımıştı kim bilir...

Ulen bacaksız sen rahat uyuyacaksın diye nerelere gitti geldi yarım aklım. Hele bir büyü sen, ben neler yapacağım sana görürüsün gününü!

.