sonbahaR saRısı

—Sen benim yanımda yazdın sıcaktın, dedi kapıya yaslanmıştı.

—Geçmiş zamanın hikâyesi... Şimdi neyim peki, buz gibi bir kış mı?

—Soğuk ve kuraksın. Yanımda olmadığın için olabilir mi sence?

—Soğuk ve kurak. Giderek soğuyorum sanki haklısın ve evet kurak topraklar gibiyim. Çatlamış dudaklarım suya hasret. Kana kana içmeye hasret. Öyle özledim ki yaşadığım, gürül gürül çağladığım zamanları.

—Uzun bir yaz tatili gibi düşün. Gezdin, düşündün, açıklarını tespit ettin, şimdi sağlam bir alışverişle okula dönme zamanı.

—Ne güzeldir okul alışverişi.

—Oldum olası seversin; rengârenk kalemler, not defterleri, post-itler, kalemlikler, takvimler ve..

—Ve?

—Boş ver hadi kahve içelim, sonra da alışverişe gideriz.

—Gidemeyiz param yok, kahveyi de sana ben yaparım. Kurabiye ister misin?

—Hiç vazgeçmeyeceksin değil mi? Asla teslim olmayacaksın?

—Ne çok isterim teslim olmayı bi’bilsen.

—Neden kaçıyorsun o zaman, neden direniyorsun?

—Neden kaçıyormuşum ben?

—Kurabiye istiyorum evet, kahvem de sütlü olsun. Hatta sütlü kahve yapsana, ders çalışırken sabaha karşı yapardın hani.

—Yapardım di mi? Kocaman beyaz bir cezvemiz vardı. Sen de çıkar brownie alırdın.

—Brownieler cebimde olurdu, ben çıkıp sigara içerdim sen kızmayasın diye. Ama sen bunu hep biliyordun değil mi?

—Biliyordum =)

—"Sen benim yazım, benim ışığım, benim güneşimsin hala, içimi ısıtan sıcağımsın!"

Desin isterdi, demedi. Gülümsedi. “Bu filmi izlemiş miydin çok güzeldir” dedi, o filmi taktı, kahvesini aldı, ayaklarını uzattı, gelsene diye koynunu açtı.

Tepsiyi sehpaya bıraktı, yanına uzandı, başını göğsüne dayadı. Hiçbir şey eskisi gibi değildi. Bir kez kırılınca yenisi gibi olmuyordu vazolar. En iyi ihtimalle kırık tarafı arkaya getiriyordun, gözün görmüyordu yapışkanın izini.

Hiçbir şey eskisi gibi olmuyordu, zaman her şeyin ilacı değildi, bu su hiç durmuyordu...