siniRli laciveRt

Yok arkadaş,

Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim
Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver.*

Bitmiştir bu aşk. Hayatımdaki ezeli ve ebedi tek aşk bitmiştir. Nasıl olur, nasıl geçirir böyle bi’şeyi aklından bunu gelip bana sormaya nasıl karar verebilir, nasıl ikna olur el alemin sözüne. Aklım almıyor. Zaten kuş beyinli miyim neyim anlamadım ki. hiç bi’haltı aklım almıyor maşallah!

Hala inanamıyorum ya. Nasıl olur? NA-SIL? Bu adam nasıl çat diye cevap verip kapatmaz o insanların suratına telefonu da, gelip bir de bana sormaya karar verir? Bu kadar mı inanmıyorsun be adam bana, bunca yıldır bir gıdım tanımadın mı beni? Sen değil misin hiç bi’şeyi bana yakıştırmayan, layık görmeyen. “Sen bu işleri yapacaksan gel yol yakınken bırak, beraber önce Türkiye’yi gezelim, sonra ömrümüz olursa dünyayı gezeriz” diyen. 3 gündür tanıdığın adamların lafına itimat edecektin madem... of of!

Çekip gitmeyende ama kabahat. Seni yalnız bırakmaya kıyamayanda. Boşuna dememişler "hayatta babana bile güvenme o da tutar annenle sevişir” diye. 1 değil 2 değil 3 kez bu konuyu açmaya cüret edecek kadar nasıl açık kapı bırakırsın baba bu adamlara? Beni istemeye geleceklermiş! 3 seferdir arıyorlarmış. O-HA yahu, bu ne cüret!! Kendisi lütfedip ilk seferinde “olmaz öyle şey” demiş. Ama kesin konuşmamış belli ki 2 kez daha aramışlar, “çocuklar anlaştı sen boşuna inat ediyorsun” dediklerinde konuyu bana sormaya karar vermiş-miş. Annem “saçmalama olacak iş mi, ne bakıyorsun laflarına, evlenecek göz var mı senin kızında hem de o'nunla, yok öyle bi'şey kendi kendilerine kuruyorlar” demiş. Demişte adamlar ısrar ediyormuş, çocuklar anlaşmış-mış, ya ben yüz verdiysem-miş, bir de bana soracakmış! Gelip bana soracakmış. “kızım sen bu adamla evlenmek istiyo musun?” diyecekmiş bana gelip. Vay anasını sayın seyirciler!

Vay anasını!

Hayır, çok merak ediyorum “evet istiyorum, biz anlaştık” dersem evlendirecek misin yani beni?! Bu mudur aşkımız baba? Bu adamı layık görüyor musun ki bana “benim size verecek kızım yok” diye kestirip atmıyorsun da gelip sormayı düşünüyorsun. Biz bunca kavgayı boşuna yaptık o zaman. Ben 2 yıldır boşuna cebelleşiyorum demek ki kendimle. Boşuna döndüm İstanbul’a demek ki. Sen inatla benim yaptığım her şeyi eleştirdin diye ben de inatla daha başarılı olup sana iyi bi’şeyler yaptığımı ispatlamaya çalışıyordum ya, akıntıya kürek çekiyormuşum meğer baba. Halbuki ben bu akşam sana terfi ettiğimi söyleyecektim. Tamam 2,5 ayda patronla yatmadan kimse terfi edemez kabul. Yatay bir pozisyon değişikliğim oldu aslında, çok daha fazla istediğim bi’yere geçiyorum baba, geçen ay birinci oldum diye kabul ettiler başvurumu falan diyecektim. Hani kendi işimi (bu da kılıf aslında. sen de gayet iyi biliyorsun ki “kendi işim” deyip durduğun şey aslında sadece senin olmamı istediğin şey) yapmıyorum ama yaptığım işi en iyi şekilde yapıyorum demeye getirecektim sana. Meğer senin aklında neler varmış. 3 gündür “yok niye geç kaldın, yok niye yalnız çıktın?” diye asabiyet yapman da bundanmış demek. Vay anasını!

Ulan ne biçim iş bu ya!? Bi’tarafı düzelttim derken hop öbür tarafı kayıp gidiyor hayatımın elimden. Sor bakalım baba. Bunu da sor bakalım. Bir hafta sonu kahvaltımız var onu da mahvedelim birlikte.

*Ataol Behramoğlu