silik mavi

Ne kadar kayda değmez bir gündü. Tipik, yitik bir pazar işte.

M.yi uğurladığımız gece fotoğraf makinesinin hafıza kartlarından birini kaybetmişim. O gece gittiğimiz mekâna sorayım, hava güzel oradan da Caddebostan sahile yayılır gazete keyfi falan yaparım diye düşündüm önce. Sonra dedim “boş ver J.ye uğrayayım 1 ay oldu kızı görmeyeli, velette büyümüştür onu da görmüş olurum.” Giydim eşofmanları çıktım sallana salana. Yolda yine vazgeçtim yalnız kalmaya karar verdim, cadde daha iyi fikirdi. Sonra elim telefona gitti. E.nin numarasını buldu… Aramadan kırmızıya bastı.

Sonra ani bir kararla Ayazma’ya çevirdim rotayı. Magnum intense aldım kendime, gazeteler, bir de türk kahvesi söyledim. Ohh miss. Aralığın 14ünde güneş nasılda ısıtıyor insanı. Sahi kış hala gelmediği halde ben ne çok üşüyorum bu sene. Bunları düşünürken bir baktım yine elim telefonda. Yine kimseyi aramadan saklandı cebime. Dalmışım sonra okuduklarıma. 2 saatten fazla zaman geçmiş olmalı. Üşümeye başladım. Sisten pek görünmüyordu adalar, ufuk çizgisi yoktu. Tam güneşin kızıllığına doğru ilerleyen bir gemi vardı. Sonsuzluğa gider gibi. Gidesim vardı.

Üşüdüm,
çay içtim,
ısınmadım,
eve döndüm,
kestane pişirdim,
ısındım.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

O boşlukta ne yaptıysam işte, hayatım orada geçiyor benim.
Gece 2 olmuş hala uyumadım.