mavi güzel, mavi cici

Ne büyük lütuf, ne paha biçilmez bir hazineymiş “huzurlu” olmak. Henüz içine girmemişken, kıyısından geçerken bile böyle hissediyorsam, gerçekten huzura erdiğimde hissettiğimi nasıl tarif edebilirim acaba?

Sihirli bir değnek değmesine gerek yokmuş hayatı değiştirebilmek için meğer. Birkaç doğru karar, üstündeki ölü toprağına atabilmek için birkaç ufak hareket, biraz inanç yetiyormuş sahiden. Nasılda unutmuşum anı yaşamayı.

Dün akşam yazarken, "uyumak istemiyorum çünkü ne iş yapacağımı bile bilmediğim bir pazartesiye uyanmak istemiyorum" demiştim.
Bugün iş çıkışı, daha yaptığım pozisyon değişikliği bile onaylanmamışken, üstelik geçen aydan bıraktığım eksikler yüzünden başım hala ciddi anlamda derde girebilecekken, “huzurluyum galiba” diyorum.

Anlaşılan hakkaten tatile ihtiyacım varmış. 3 günde böyle kanatlandıysam, 13 günlük tatilden sonra ne halde olurum kim bilir. Ha tatil yaptım da n’aptım? Ziyadesiyle ders çalıştım. (ki gerçekten özlemişim) Yılın ilk pikniğini, ilk güneşli mangalını yaptım. Bisiklete bindim. Güzel bir film izledim. Güzel bir kitabı bitirdim, bir diğerine başladım. Tartıda 2 kilo verdiğimi fark ettim. Yeni insanlarla tanıştım. Eskileriyle yeni planlar yaptım. Ha sahi çöp oldum çatıldım. Bir Pazar kahvaltısında, kendimi “matchmaker, matchmaker, look through your book and make me a perfect match.” diye mırıldanırken buldum. Ve kızmadım hiç, güldüm kocaman. Ve hatta bugün bir an “neden olmasın” diye düşünürken yakaladım kendimi.

Şükrettim. Bir teras balkonunda çayımı yudumlarken; kalbim çarpıyordu hala ve tehlikeli oyunlar oynayabiliyordum yabancılarla.
Şükrettim. Bir kıtadan diğerine geçerken; İstanbul’daydım ve şehrin tam ortasında durup her şeye baştan başlayabilirdim hala.

Huzurluyum galiba.
Uzun vadeli öngörülerim hala sisli bir bulutun ardında görünmez olsa da “İyiyim” şu anda. Kaydolsun.