kedeRli kıRmızı

“Nikah şahidi” takıldım kaldım bu tamlamaya. Zaten bu aralar “evlilik” mevzuunun her aşamasına takık durumdayım. Gün geçmiyor ki yeni bir evlenme, nişanlanma, kız isteme haberi duymayayım. Hayır önceki yazlarda da duyardım elbet ama 1 yılda insan arkadaş kitlesinin (hayran kitlesi gibi oldu bu da =) %60ını evlendirir mi yahu.

“Dünya evi”ne giriyorlar habire. Sorması ayıp benim yaşadığım ev ne evi? Çok mu hızlı akıyor zaman, ruhum mu çocuk kaldı hala bisikletle geziyor sahillerde... Anlayamadım, anlayamıyorum. Bu kadar karmaşanın arasına birde “nikah şahidi” takıldı aklıma. Niye dayı-teyze-babanın iş ortağı seçilir bu iş için illa. Yazdım daha önce, hukuki hiçbir olayı yok şahidin, öyle törene renk gelsin hesabı oturup imza atıyor o da sizinle birlikte. (Hoş imzanın da bi’olayı yok ya) Benim nikahıma şahit olacak olanın aşkımın, ilişkimin en azından bir dönemine, başlangıcına, bir hafta sonuna, bir konser gecesine bi’yerine işte şahadet etmesi lazım. Nasıl ki boşanırken gelen şahide “siz bunları kavga ederken gördünüz mü?” mealinden sorular yöneltiliyorsa, evlenmek için gelen şahidin de “evet bunlar artık evlensinler, çoluk çocuk yapsınlar yahu, çok yakışıyorlar birbirine” diyebilmesi lazım. Yamuluyor muyum yoksa gereksiz şeyler mi düşünüyorum?

Evet aslında biraz kızgınım şahit olmadığıma, daha doğrusu yerime geçenleri görünce üzüldüm. Hayatında belki de bir daha görmeyeceğin kadını niye sokarsın en mutlu gününün en güzel karesine. İlginç yaratıklar şu âdemoğulları...

Off, kafam bomboş, taktığım şeye bak. En dolu olması gereken zamanlarda boş bir saman çuvalı gibi hissediyorum. Anlamlı cümleler kurmaya yeter sayıda fikir bile yok içinde. Resmen sayıklıyorum.

Boşverin beni siz Attila İLHAN'ı okuyun en iyisi:


Zeynep beni bekle..

Zeynep beni bekle
Gece ağaçlarına yağmur çiseliyorum
Cam tozu su beyazı
Yalnızlığını mutlaka değiştireceğim
Bir yaprak halinde süzülüp saçlarına
Eski teşrinlerden
Kederli kırmızı
Zeynep beni bekle mutlaka döneceğim
Söyle kim önleyebilir buluşmamızı

Geceleyin ışıkları söndürdüğün zaman
Benim şiir kitaplarından sızan aydınlık
Elinde uyuyakaldığın heyecanlı roman
Pancurların çarpıldığı lodos geceleri
Rüzgârın değil benim
Pencerendeki ıslık
Her akşam koridordaki ayak sesleri
Yanlış çaldığını zannettiğin telefon
Zeynep beni bekle mutlaka geleceğim
Hem bu ne ilk ayrılığımız ne de son

Pikapta Emin Ağa acemaşiran saz semaisi
Sokakta çocuklar saklambaç hırsız polis
Hayat akıp gidiyor olsam da olmasam da
Saati durmamalı ufak sorumlulukların
Resmi bırakmadın ya
Son çektiğin hangisi
Bak mektuplar birikmiş yine masamda
Fakülteler açılacak bak bugün yarın
Zeynep beni bekle mutlaka geleceğim
Başladığımız filmi birlikte bitireceğiz

Kim ne derse desin içimde delice bir his