dalgalı mavi

Olaylarına akışına yetişemiyorum bu günlerde. “Garipim” öyle sessiz sakin yaşayıp giderken kendi halimde, bir anda değişti her şey. Hayır buna ne sebep oldu anlayabilmiş değilim, 3 gün 3 gece içtim ve vicdan azabıyla dolu bir pazartesi sabahında uyanmaya/ayılmaya çalışırken verdiğim karar her şeyi değiştirdi. Hala ayak uyduramıyorum olan bitene.

Zihnimde inanılmaz bir hızla yazıyorum ama ortada ürün var mı derseniz yok. Tüm not defterlerim kısa kısa hikâyelerle doldu. Hoş ben yazdıklarıma hikâye dersem Sait Faik mezarında ters döner. Bir filmin kareleri işte benimkiler, biliyorsunuz. Ne zaman bir araya geleceğini bilmediğim kareler. Hayatımın akışı gibi.

Hani TRT1 de Mustafa Yolaşan’ın sunduğu yıllara göre adı da değişen Pazar 88-Pazar89-Pazar90 vardı. Bir de yarışma vardı, şans yolu mu ne? Üzerinde sayıların olduğu ışıklı bir yolu tuzak sayılara basmadan bitirmeye çalışıyordu yarışmacılar. Hah işte o yarışmacılar gibiyim. Rasgele karelere basa basa ilerlemeye çalışıyorum, iki adım atamadan tuzağa yakalanıyor başa dönüyorum. Hala yolun yarısında ki o güvenli alana bile gelemedim. Adım attıkça GÜM!

“Garipim” işte. Cuma akşamı aylardır izlemek istediğim konser için* Taksim’e doğru yola çıkmışken (2 oldu bu, hala sahnede izleyemedim şu adamları, 3.de affetmeyeceğim artık) kendimi İzmir’de buldum mesela. Cumartesi akşamüzeri ise Muğla’dan uçağa biniyordum, bugünkü a-les’e yetişmek için. Bugünse, neyse işte, kısaca; toparlayabilmiş değilim, büyük resme olan hâkimiyetimi kaybetmiş gibiyim. Ki kontrol delisi bir insan olarak bu durum beni çileden çıkartıyor! Tek dileğim en kısa sürede mavilerimin durulması. Sakin sularıma dalabilmek tekrar, orada keşfedilmeyi bekleyenlere ulaşabilmek tek tek...

Sığınacak bir liman arıyorum sanki. Tüm bunlar olurken, akşam olduğunda beni sarıp sarmalayacak kanatların altına girmek istiyorum. Oysa en çok bugünlerde sadece kendime “dayan”mam gerekiyor. Dün gece yaramazlık yapmış küçük bir kız çocuğu gibi babamın dizine yattığımda ve o sadece saçlarımı okşadığında ve tam yatarken yanıma gelip, “sen bilirsin kızım, istediğin kararı verebilirsin, istediğin zaman vazgeçebilirsin” deyip sarıldığında bir kez daha anladım bunu. Bazen onlarla olmanın beni yavaşlattığını düşünüyorum, bazen de...

Ben bu winamp’ın sihirli güçleri olduğuna inanıyorum artık. Tam bu satırları ağlamadan toparlamaya çalışırken, onca şarkının arasından “daha gençsin” nasıl çıkar insanın karşısına. Babasının küçük prensesi olan beni bilir mi ki sayın vokal, “ağla durma ağla, biraz ruhun cilalanır” der kulağıma usul usul...