yağmuRlu mavi

Önce ışık geliyor. Kibritin anlık alevi gibi aydınlatıyor odamı. Sonra yavaştan bir gürültü…

Yağmur yağamıyor bir türlü. Sıcak havayla soğuk hava çarpışıp duruyor sürekli. Kafamın içi gibi. Habire şimşekler çakıyor. Yine gitmelere takıldı aklım. Yine “benim burada ne işim var hala?” sayıklamaları. Yine aynı kapana kısılmışlık hissi ve yine aynı atalet.

“Hayat bi’durmadı be!” diyor dizideki adam. Üst üste yaşanan olaylardan bunalmış “hayat bir durmadı be!” Ben bir türlü başlamamasının derdindeyim, adam durduramamaktan şikâyetçi. Hayat bir acayip. Geçenlerde bi’yere “hafta sonlarını sevmiyorum çünkü içini dolduramıyorum” yazmışım. Değiştiriyorum, “hayatı sevmiyorum çünkü içini dolduramıyorum.” Ama böyle söyleyince de pek depresif oluyor. “hayat hiç sevilmez mi, her gün yeni güneş, kuşlar böcekler mevsimler yaşanacak uzun yıllar” falan.

Yağmur bir türlü yağamıyor. Çarpışıp duruyor bulutlar…

Yine tartışıyoruz babamla. Çok kızgın bu kez. Dile gelmez laflar ediyor. Lanet olsun ki haklı! Evet, hatalar yaptım. Ama ben de istemedim ki böyle olmasını. 2007 Şubatında verdiğim kararı eleştiriyor. Bi’dur da ayna bak be adam; “ne yaparsan yap ben senin arkandayım” demedin mi bana vazgeçerken. Madem yanlış olduğunu biliyordun bu kararın, “sen hele bir yola çık, dönmek istersen ben hep arkanda olurum” deseydin ya. Söyleyecektim sana bunu. Tam dilimin ucuna gelmişti ki senin sesin titredi: “kimse bana bi’şey yapamaz ama sen beni bitirirsin.” Ne demek bu? Bu bile yeterince ağır bir yük değil mi tek başıma taşımak için? Bunca karar almak için çok küçük değil miyim ben? Büyümüşüm ama, karşında ağlamıyorum artık.

Güçlü bir ışık yanıp sönüyor… Yağmur bastıramıyor bir türlü.

Şirket, kariyer planlarımın için ediyor. Ay sonu değerlendirmesinde dibe vuruyorum. Birincilikten bu yana adım adım düşüyorum zaten. Üstelik hangi pozisyonda devam edeceğim belli değil. 'Özel proje yaptık seni seçtik dediler', ne gelen var ne giden. Yolun kenarındaki çalı olmak kötü bir fikirmiş sanırım. Ayrık otları öyle çoklar ki, onlara kapılmadan yeşil kalabilmek öyle zor ki… Evet, yine yanlış bir karar vermişim anlıyorum.

Kocaman bir gürültü titretiyor camları. Yağmur ıslatamıyor bir türlü.

Benim kara kara oturup geleceğimi düşünmem, kaybolan ehliyetimi ve pasaportumu yaptırmam, bana vize veren ilk ülkeye bir uçak bileti almam ve hala “gitme” diyecek hiç kimse yokken hayatımda, basıp gitmem gerekiyor. Peki ben ne yapıyorum? Google’a ucuz uçak bileti mi soruyorum, konsolosluklara telefon açıp gerekli evrakları mı öğreniyorum, aklıma yatkın bir sertifika, master programının ücretlerini mi araştırıyorum, oralardaki arkadaşlarıma mailler mi atıyorum HAYIR?

Tek derdim bir şarkı. Tam uyumak üzereyken radyodan gelen, baştan sona ezbere bildiğim halde sabah kalkınca "neydi o?" diye yana yakıla aradığım bir şarkı.

Tek düşündüğüm; birilerine böyle cümleler yazdıracak kadar “sevinci” olamadığım. Değil bunları yazdırmak, “yeniden şarkılar söyleten kadın” olmak, yanıma sokulup “you know there's still a place for people like us” bile dedirtemediğim. Oturmuş bunu düşünüyorum günlerdir. O pek beğenmediğim İ. bugün birbirinden güzel ve de kocaman 5 buket gülle evlenme teklifi alıp, kapıya dayanan sevgilisinin sürprizi dolayısıyla işten 2 saat erken çıkınca dank etti kafama. Hiç kimsenin “you're my first, my last, my everything”i değilim ben. Hiçbir zaman da olmamışım üstelik. Evet derdim bu şu anda.

Nihayet bastırıyor yağmur! Sessizlik iniyor geceye.
Ben yine kaçıyorum gerçek sorulardan, sorunlardan...