sessiz laciveRt

Hızlı hızlı okuyordu. Zıplaya zıplaya geçti kelimelerin üstünden çünkü önce bu son iki bölümü sonra kitabı baştan sona tekrar okuyacağını gayet iyi biliyordu. Kitap daha başlamadan düşülmüş olan “yazar ve yayıncı bu hikâyenin son bölümünde sayfa karışıklığı olmadığını önemle belirtirler.” notunun merakıyla son bölüme ulaşmaya çalışıyordu. Şimdiye kadar kitap 2 kere bitmişti aslında. Söylenene göre kitabın 3 resmi sonu vardı. Yazar ilk sonu yapmıştı. Ona göre yazarın “birinci finalimiz budur” dediği yere gelmeden önce bitmişti aslında kitap. Ona göre kahramanlar o odada öylece sonsuza kadar baş başa kalmalıydılar. Kendi finali oydu ama daha kitap bitene kadar 2 ayrı final olacağını biliyordu. Artık sonları merak etmiyordu aslında, kitabın en başına not düşülmesine sebep olan o ‘sayfa karışıklığını’ merak ediyordu sadece.

Hızla çevirdi sayfayı bir kez daha. İçerden bağıran sesi belli belirsiz duydu: “hadi ama geç kalacaksın” Artık neredeyse sadece diyalogları okuyordu. Son bölümden önceki son sayfaya geldi:

“Sonunda ona bakabildi Sarah. Gözleri yaşlarla doluydu ve bakışı inanılmaz ölçüde çıplaktı. Böylesi bakışlarla hayatımızda sadece bir-iki kere karşılaşır ve onları paylaşırız; içlerinde kelimeler erir, geçmişler çözülür, öyle anlardır ki en derin gereksinimlerimizin kesinliğiyle, çağların beşiğinin sadece aşk olduğunu anlarız. Birleşen bu iki eldeki bir başın diğer başın altına sokulduğu bu kör sessizlikte var olan aşk; sıkıştırılmış bir sonsuzluktan sonra Charles bu sessizliği bozdu, ama sorusu bir sesten çok bir nefes gibi çıkmıştı.”

Sorunun ne olduğu önemli değil kitap resmi olarak ikinci kez, onun gözünde 3. kez bitmişti. Artık son bölüme gelmişti. Hızla ilk 2 sayfayı okudu, çevirdi hakkaten garip bi’şekilde geriye gitmişti kitap. Bir iki satır okudu. Saatine baktı. Kapatıp masanın üzerine koydu kitabı.

Ceketini giydi, ayakkabılarını bağladı. Kapıyı çekti. Dışarıda yağmur çiseler gibiydi. Kapüşonunu kapatmadı. Okudukları kafasında dönüp duruyordu. Böyle çıplak bir bakışla kaç kere karşılaşmıştı hayatında? Karşılaşmış mıydı?

“2 tane lütfen”
“Teşekkür ederim”

Kelimelerin eriyip, geçmişin çözüldüğü bir bakış var mıydı gözlerinde?

“Aa size de iyi bayramlar.”

Alt bahçedeki merdivenlere varmadan ezan sesini duydu. Olduğu yerde durdu. Dinledi. Küçük bir parça kopardı sıcak pideden.

Hayır yoktu. Hiç olmamıştı öyle bir bakış. Kimseye çırılçıplak bakmamıştı bugüne kadar. O sahne geldi gözünün önüne. Bir otel odasında, aniden ve ansızın, şehvet ve günah dolu ve AŞK dolu o an.

Yağmur hızlanmıştı. Durduğu yerde kendini dışarıdan gördü bir an. “n’apıyorum ben?” kısacık saçlarında gezindi parmakları. Fark etti ki kaybedecek hiç bi’şeyi yoktu/kalmamıştı (yüklem önemsiz) Poyraz esiyordu ve yağmur toprağı besliyordu usul usul. Şimdi ekse tohumlarını, kışa filizlenirdi.

Ve her şeye baştan, en baştan başlayabilirdi.
Aşka bile.






Kitabın son bölümünü okumadı...